LIVING CONNECTION

The tension between human and matter is often not a conflict, but a search for balance. Suspended between the urge to control and the need to surrender, this balance tests the physical and conceptual limits of form. Glass becomes the most delicate vessel of this duality. Transparent in its openness, resilient in its fragility. Connections are not merely structures that hold elements together; they are the very forces that shape us, give us meaning, and allow form to exist at all. Their strength lies not in the tension they carry, but in their ability to sustain it. Every point of contact opens up a new space for balance; every sense of wholeness is born from the fragile harmony of opposites. Perhaps connection is not about shaping form, but sensing the potential that form, but sensing the potential that form already holds.

İnsan ve madde arasındaki karşıtlık, çoğu zaman bir gerilim değil; bir denge arayışıdır. Kontrol etme isteği ile teslim olma ihtiyacı arasında salınan bu denge, formun hem fiziksel hem de düşünsel sınırlarını zorlar. Cam, bu ikiliğin en kırılgan taşıyıcısıdır. Şeffaflığıyla geçirgen, kırılganlığıyla dirençlidir.

Bağlar yalnız ögeleri bir arada tutmaz; bizi var eden, anlam kazandıran, yapının kendisini mümkün kılan unsurlardır. Onların gücü, taşıdıkları gerilimle değil, bu gerilimi sürdürebilme yetilerindedir. Her temas, yeni bir denge alanı yaratır; her bütünlük, zıtlıkların hassas bir uyumudur.

Belki de bağ kurmak, biçim vermekten daha çok, biçimin taşıdığı potansiyeli duyumsayabilmektir.

↑Back to Top